Δεν έχω τίποτα με τη φιλανθρωπία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους...Έχω όμως πρόβλημα με τον τρόπο που αυτή ασκείται...Αρχικά θυμώνω όταν βλέπω ανθρώπους ρακένδυτους στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό το οποίο τους προσφέρουν άνθρωποι καλοβολεμένοι...Βάζω σχεδόν ασυναίσθητα τον εαυτό μου στη θέση τους...Αν έρθει μια ώρα που κι εγώ θα πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τους συνανθρώπους μου θα ήθελα να μου την προσφέρουν αρχικά γιατί τη δικαιούμαι( και όχι γιατί με λυπούνται ή γιατί έτσι νιώθουν καλοί και θεάρεστοι) τα υλικά αγαθά που απολαμβάνουμε δόθηκαν από το Θεό για όλους τους ανθρώπους επί γης και σίγουρα να με βοηθήσουν με όρους αξιοπρέπειας... Σήμερα δεν τηρούνται ούτε τα...προσχήματα(και από τις δύο πλευρές...και από την πλευρά των φιλανθρώπων και από αυτή των ευεργετουμένων πολλές φορές βολεύονται στην κατάσταση αυτή και δεν κάνουν τίποτε να την αλλάξουν)...Αν βρεθώ κάποτε στη θέση αυτή θα ήθελα να μη βγάλουν την ανάγκη μου στο δρόμο...Θα ήθελα να πληρώνω για το φαγητό που μου προσφέρουν με δουλειά...Είμαι σίγουρη πως όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας θα μπορούσαν να δώσουν κάτι για το καθημερινό τους φαγητό...Έστω και απλώς να το ετοιμάσουν,να πλύνουν τα πιάτα,να κάνουν τη φασίνα,να σκουπίσουν το πεζοδρόμιο,βρε αδελφέ,ακόμη κι αν δε θέλει σκούπισμα...έτσι για να μη νιώθουν πληβείοι αυτοί και πατρίκιοι όσοι τους τα προσφέρουν(στην πνευματική ζωή το δεύτερο είναι χειρότερο από το πρώτο αφού η υπερηφάνεια καταδικάζει τον άνθρωπο,ενώ η ταπεινοσύνη τον σώζει)...Δεν θα ήθελα να αγωνίζονται οι άλλοι για να "κάνω κι εγώ Χριστούγεννα"...Θα ήθελα να μου δώσουν τη δυνατότητα να αγωνιστώ μόνη μου,να μου προσφέρουν δουλειά,να νιώθω πως είμαι αδελφός κι όχι ζητιάνος....